Syndrom Sztokholmski: Złożona Więź między Ofiarą a Oprawcą

Syndrom Sztokholmski to psychologiczny mechanizm obronny, w którym ofiary przemocy czy porwania zaczynają sympatyzować ze swoimi oprawcami. Termin ten został po raz pierwszy użyty w celu opisania reakcji zakładników po napadzie na bank w Sztokholmie w 1973 roku.

Przyczyny Syndromu Sztokholmskiego

Chociaż dokładne przyczyny syndromu Sztokholmskiego są złożone i wielowymiarowe, uważa się, że głównymi czynnikami są izolacja od innych osób, zagrożenie życia oraz percepcja aktu dobroci ze strony oprawcy jako rzeczywistej troski o dobro ofiary.

Charakterystyczne cechy Syndromu Sztokholmskiego

• Pozytywne uczucia ofiary wobec oprawcy: Ofiara może rozwijać sympatię lub nawet uczucia miłosne wobec swojego oprawcy.
• Negatywne uczucia wobec sił zewnętrznych: Ofiara może odczuwać niechęć lub wrogość wobec policji i innych osób próbujących pomóc.
• Brak chęci do współpracy z policją: Ofiary często odmawiają współpracy z organami ścigania, nie chcąc zeznawać przeciwko swoim oprawcom.

Skutki Syndromu Sztokholmskiego

Syndrom Sztokholmski może mieć długotrwałe skutki psychiczne dla ofiar, w tym PTSD (zespół stresu pourazowego), problemy z zaufaniem do innych, a także trudności w normalnych relacjach interpersonalnych. Wymaga on kompleksowego podejścia terapeutycznego, często obejmującego terapię poznawczo-behawioralną.

Leczenie i wsparcie

Leczenie Syndromu Sztokholmskiego skupia się na terapii indywidualnej, mającej na celu przetworzenie doświadczeń i odbudowanie zdolności do nawiązywania zdrowych relacji. Ważne jest także wsparcie ze strony rodziny i bliskich, a także ewentualne wsparcie grupowe.

Podsumowując, Syndrom Sztokholmski jest złożoną reakcją psychologiczną, która wymaga zrozumienia i specjalistycznej interwencji. Poprzez edukację i świadomość społeczną można lepiej wspierać ofiary i przyczyniać się do ich procesu leczenia.